Krzesło doktora Rakowieckiego zostanie oficjalnie odsłonięte. Jutro o 13.00 uroczystość przy pomniku

Uroczyste odsłonięcie ogromnego pomnika w kształcie krzesła odbędzie się w piątek o godzinie 13.00 na poboczu ulicy Rakowieckiego.

Plan uroczystości:

• 13.00 Odsłonięcie pomnika przy ul. Tadeusza Rakowieckiego
• 13.40 Spotkanie z Jarosławem Perszko - autorem rzeźby, wystąpienie Jerzego Siraka - Burmistrza Miasta Hajnówka
• 14.30 Pokaz filmu pt. "Doktor" w reż. Beaty Hyży - Czołpińskiej

Poniżej fragment tekstu przygotowanego z okazji odsłonięcia pomnika przez Dorotę Perszko-Sosnowską:

(...) projekt pomnika pamięci doktora Tadeusza Rakowieckiego odwzorowuje ramę fotela używanego przez niego w ciągu wielu lat spędzonych w Hajnówce. Mebel, przechowywany w piwnicy jednego z mieszkańców Hajnówki, staraniem lokalnej społeczności nie trafił na rozpałkę. Sam w sobie jest materialnym dokumentem życiowej postawy Rakowieckiego, ale też lustrem epoki, w której oboje na siebie trafili.

Fotel wyprodukowany najprawdopodobniej w zakładach Szkoły Przemysłu Drzewnego w Hajnówce, drugiej pod względem znaczenia po zakopiańskiej szkole Kenara, reprezentuje skromny, choć szlachetny modernizm okresu miedzywojnia, któremu sama Hajnówka zawdzięcza przemysłową i wielokulturową tożsamość.

Ideowa postawa samego Rakowieckiego, wyrastająca z korzenia pozytywistycznego, podobnie wpisuje się w ducha czasów utopijnego modernizmu. Jednocześnie jest to koncepcja, która integralnie wpisuje się w twórczość autora pomysłu, Jarosława Perszki, który od wielu lat w przedmiocie codziennego użytku odnajduje sensy ludzkiego istnienia. Prozaicznie rzeczy, jak chusteczki, kostki masła, papierowe torby, artysta przekształcał w rzeźby na drodze tradycyjnych metod odlewniczych. Krytycy przyglądający się jego twórczości opisywali te obiekty jako „pomniki rzeczy zwykłych”. Na poziomie tej słusznej metafory wyłania się stosunek artysty do problemu nośności pamięci, który odrzuca patos egzystencjalizmu. Stop metali użyty w tychże odlewach często nawiązywał do materiału masek pośmiertnych, tradycji znanej, choć obumarłej w okresie okołowojennym.

Na tym tle pomnik dr. Rakowieckiego jest jednocześnie kontynuacją, ale i nowym rozwinięciem dotychczasowej praktyki. Przeskalowany do rozmiarów ponadnaturalnych oraz wyniesiony ponad poziom gruntu fotel wymyka się pierwotnej roli, przestaje znaczyć tyle co domowy mebel, a przy tym zachowuje pełen indywidualizm i intymną wręcz relację ze swoim właścicielem.

Na pierwszy rzut oka zdawać by się mogło, że to szpetny destrukt, dalece reprezentacyjny wobec roli pomnika. Jednak całkowite niemal ograniczenie ingerencji artysty czyni zeń namacalny historyczny dokument udostępniony szerszemu odbiorcy. Fotel, będący palimpsestem bardzo konkretnego istnienia traktowany jest tu na kształt relikwii, z pełnym poszanowaniem utrwalonych na nim śladów i czasu. Wsparcie finalnego obiektu na czterech podporach będących przedłużeniem jego nóg stanowi ekwiwalent cokołu, ale rozwija także wartość wizualną i znaczeniową. Pusty mebel zdaje się lewitować ponad poziomem warstwy roślinności, nieokiełznanej, bujnej, ale i rachitycznej zarazem, niezdolnej przecież do dźwigania tej skali obiektu. Pomnik wymyka się zatem klasycznej kategorii ciężkiego monumentu, reprezentując pojęcia znacznie bardziej transcendentne. Technologia addytywna ma w sobie jeszcze jeden niezwykle filozoficzny aspekt, choć w swojej naturze bliżej jej do przemysłu, niż zagadnień artystycznych. Procesualność, tak bliska twórczości Perszki, realizuje się tu jako „pisanie” historii i odtwarzanie pamięci od nowa, literą druku przestrzennego (...)"